H Sarah Paulson, ανοιχτά gay, σε μία συνέντευξη από αυτές που δεν θα δοθούν ποτέ στην Ελλάδα

Οι απόψεις της για τη σχέση της με τη σύντροφο της, για το γιατί δεν πρόκειται να αποκτήσει παιδί και για την καριέρα της ήδη κάνουν τον γύρο του κόσμου, αποσπώντας αποθεωτικά σχόλια κυρίως για την ειλικρίνεια τους

Λίγα είναι τα ειλικρινή come out στο ελληνικό πεδίο, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο κόσμος της τηλεόρασης, της μουσικής σκηνής, της τέχνης και των γραμμάτων γενικώς, συνήθως ψελλίζει, αναποδογυρίζει, κάνει το άσπρο μαύρο αν μια αυθόρμητη δήλωση τσαντίσει τους θαυμαστές. Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ του κακού καιρού και του Προέδρου που μετράει τίνος το κουμπί είναι μεγαλύτερο, στον πλανήτη της σεξουαλικής παρενόχλησης που αποκαλύπτεται κατόπιν εορτής και με διαφορά φάσης, το come out έχει αλλάξει πίστα. Μπορεί να είναι συγκινητικό, σκεπτόμενο, βαθύ και να τερματίζει τις ανόητες ερωτήσεις εν τη γενέσει τους. Δεν θέλω να με προσδιορίζει το με ποιον μοιράζομαι το κρεβάτι, το σπίτι, την ψυχή μου. Οι επιλογές μου στη ζωή δεν ήταν συνηθισμένες και αυτό είναι δική μου δουλειά. Όμως, θέλω να ζήσω υπεύθυνα και με ειλικρίνεια χωρίς να κρύβομαι. Η περίπτωση της Sarah Paulson -οι περισσότεροι τη γνωρίζουν από τους πρωταγωνιστικούς της ρόλους στη σειρά American Horror Story είναι μια τέτοια: ανοιχτά ομοφυλόφιλη, πριν από λίγες μέρες παραχώρησε μία συνέντευξη στο περιοδικό "Town & Country" χωρίς να αποφεύγει ερωτήσεις για την κατά 32 χρόνια μεγαλύτερη σύντροφό της, Holland Taylor.

«Δεν θέλω να με προσδιορίζει το με ποιον μοιράζομαι το κρεβάτι, το σπίτι, την ψυχή μου. Οι επιλογές μου στη ζωή δεν ήταν συνηθισμένες και αυτό είναι δική μου δουλειά. Όμως, θέλω να ζήσω υπεύθυνα και με ειλικρίνεια χωρίς να κρύβομαι. Είναι πολύπλοκο, γιατί υπάρχει πολύ μίσος στον κόσμο και μπορεί να προκύψει κάτι θετικό από το να κανονικοποιείς -εντός εισαγωγικών- κάτι που ο κόσμος δεν αντιμετωπίζει ως κανονικό. Η σχέση μας (με την Taylor) αντανακλά ένα συγκεκριμένο όγκο ελπίδας και ρίσκου. Μπορεί και να υπάρχει κάτι γενναίο σε όλο αυτό. Μπορεί να ενθαρρύνει άλλους να κάνουν γενναίες επιλογές. Τι να πω; Αγαπάμε η μία την άλλη». Όταν η κουβέντα -μοιραία- έρχεται στο γιατί δεν απέκτησαν παιδιά, η Paulson το πάει ως το τέλος. «Δεν ήθελα να νιώθω διχασμένη. Δεν ήθελα να κοιτάω το παιδί μου και να του λέω "είσαι ό,τι πιο εξαιρετικό μου συνέβη σ' αυτή τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα ήσουν και το ανακοινωθέν θανάτου μου», (σ.σ.: στο σημείο αυτό η Paulson κάνει χρήση του όρου "death knell" που δύσκολα μεταφράζεται στα ελληνικά, καθώς πρόκειται για αναφορά στο παλαιό έθιμο των τριών πένθιμων χτύπων καμπάνας - ο πρώτος, γνωστός ως passing bell χτυπούσε, όταν κάποιος ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ο δεύτερος "death knell" σήμαινε ακριβώς την ώρα του θανάτου και ο τρίτος, "lych bell", χτυπούσε κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας, ενώ το φέρετρο προσέγγιζε στην εκκλησία. Ο αναγνώστης ας ερμηνεύσει κατά βούληση τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τον ορισμό η ηθοποιός). «Ήταν δύσκολο για τη μητέρα μου να βρίσκεται παντού για χάρη μου, να είναι εκεί για 'μένα στις σχολικές εκδηλώσεις και ταυτόχρονα να δουλεύει για να μας συντηρεί. Και πάντα ήξερα τι ήθελα εγώ για τη δική μου ζωή, πέρα από το επάγγελμα που διάλεξα. Και σίγουρα δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ να λέω: μακάρι αυτή τη φορά να την είχα αφιερώσει σ' εμένα, στον εαυτό μου. Ξέρω, ακούγεται εγωιστικό, αλλά στις μέρες μας ο εγωισμός τρώει πολύ ξύλο», δηλώνει με ειλικρίνεια.

«Ως γυναίκα στα 43 μου πια έχω ένα παράθυρο σε ό,τι αφορά την επαγγελματική μου διαδρομή και σκοπεύω να το κρατήσω ανοιχτό και με τα δύο μου χέρια, όσο πιο ανοιχτά μπορώ και για όσο περισσότερο μπορώ», λέει. Ούτε πάθη, ούτε ένταση, ούτε απόπειρα ωραιοποίησης. Κατηγορηματικές φράσεις και ειλικρινείς, από κάποιαν που τελικά αποφάσισε να μην κρύβεται μόλις το 2016, όταν απλώς αντιμετώπισε το δίλημμα για το αν θα έπρεπε να ευχαριστήσει δημόσια τον άνθρωπο της ζωής της, κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής των Emmy. Όσο για τις απόψεις; Σίγουρα θα ξενίσουν -ειδικά το σημείο στο οποίο το παιδί φαίνεται να αντιμετωπίζεται από την ηθοποιό ως «αγγελτήριο θανάτου» (προφανώς της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής της γυναίκας), όμως και πάλι πρόκειται για μία από τις πιο ειλικρινείς συνεντεύξεις που έχουν δοθεί από μία gay γυναίκα, ηθοποιό, πλέον στην πρώτη γραμμή του star system και κυρίως στον αντίποδα ενός συστήματος που κατόπιν εορτής θυμάται τις αμαρτίες του, κατόπιν εορτής τις ομολογεί και επιχειρεί να τις ξορκίσει με hashtags, μαύρα ρούχα και γυναίκες σε θέσεις - κλειδιά της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής βιομηχανίας...


Πηγή: www.lifo.gr